In een wereld die steeds vaker wordt gekenmerkt door geopolitieke instabiliteit, escalerende handelsconflicten en terugtrekkende internationale samenwerking, zoeken beleggers naar vaste grond onder de voeten. Financiële markten laten zich moeilijk voorspellen en beleid lijkt soms grilliger dan ooit. In dat klimaat is het niet verrassend dat de aandacht verschuift naar beleggingsvormen die stabiliteit en voorspelbaarheid combineren met maatschappelijk draagvlak. Core vastgoed – hoogwaardig vastgoed in solide economieën – past precies in die behoefte.

Nederland vormt in dat opzicht een bijzonder aantrekkelijke markt. De combinatie van een betrouwbare juridische infrastructuur, een gezonde economie en demografische trends zoals vergrijzing en aanhoudende woningdruk, maakt dat de vraag naar kwalitatief vastgoed structureel hoog blijft. Vooral woning- en zorgvastgoed profiteren hiervan. De druk op de woningmarkt is niet tijdelijk, maar het gevolg van jarenlange onderproductie en stijgende vraag. Tegelijkertijd vraagt een verouderende bevolking om passende zorgvoorzieningen die zowel functioneel als toekomstbestendig zijn. Dit type vastgoed biedt beleggers stabiele huurinkomsten met relatief lage leegstand, in sectoren die maatschappelijke urgentie combineren met financieel rendement.

In dit licht blijft woningvastgoed het fundament van het Nederlandse vastgoedlandschap. Het segment was in 2024 het best presterende binnen de brede vastgoedmarkt en is verantwoordelijk voor circa 60 procent van het totaalrendement. De sterke prestaties worden gedragen door structurele factoren zoals aanhoudende schaarste, reële loonstijgingen en een robuuste arbeidsmarkt. De economische groei verbetert, de loonontwikkeling blijft positief en het woningaanbod is nog steeds beperkt. Verwacht wordt dat dit momentum zich ook in 2025 voortzet en markthuren ruim boven inflatie zullen blijven groeien (bron: Oxford Economics). Wel kan enige afvlakking optreden als gevolg van toenemende onzekerheid, oplopende lange rente en een lichte stijging van de werkloosheid.

Hoewel de overheid ambitieuze bouwdoelen nastreeft, worden deze naar verwachting op korte termijn niet gerealiseerd vanwege knelpunten in vergunningstrajecten en bouwcapaciteit. Tegelijkertijd zet regelgeving, zoals de Wet Betaalbare Huur, druk op het directe rendement door beperkingen op huurverhogingen. Maar deze beperking doet weinig af aan het onderliggende investeringsverhaal: stabiele kasstromen, een lage leegstand en een duidelijke maatschappelijke relevantie maken woningbeleggingen aantrekkelijk voor wie op zoek is naar zekerheid in onzekere tijden. Daarnaast laat winkelvastgoed opnieuw tekenen van leven zien. Waar het segment jarenlang achterbleef, zorgen economische stabilisatie en koopkrachtgroei nu voor herstel. Dalende inflatie vergroot de bestedingsruimte van huishoudens, wat direct doorwerkt in de detailhandel. Tegelijkertijd maakt het herstel van internationaal toerisme – met Amsterdam als trekpleister – de vraag naar winkelruimte op toplocaties weer relevant. Dit resulteert in een terugkerende huurgroei, zij het gematigd, en een voorzichtig herstel van kapitaalwaarden na jaren van druk.